Ու՞ր ես

Ու՞ր ես: Երբ նայում ես պարող զույգերին ինձ հիշու՞մ ես, թե փնտրում ես սեղանների մոտ անհագուրդ հայացքով տղամարդ որսացով մեկին՝ լի կոմպլեքսներով ու բարձր կոշիկներով: Հի՞շում ես ինձ, ցավ զգու՞մ ես, երբ նրա ձեռքը բռնած պարի ես տանում բույրս հիշու՞մ ես: Երբ ձեր մարմինները կպչում են իրար ի՞նչ ես պատկերացնում, ցա՞վ, սե՞ր, նրա՞ն, ի՞նձ: Ի՞նչ

Երբ սիրում են մի՞շտ են վախենում

Երբ սիրում են մի՞շտ են վախենում: Ես վախենում եմ միշտ, երևի ոչ այն պատճառով, որ մի օր կորոշես գնալ: Ես վախենում եմ, որ չցանկանամ ապրել: Քանի որ դու այսօր դառնում ես այն ինչ երևում է աչքերիս ավելի հաճախ, քան այն ինչ տեսնում եմ: Դու դառնում ես իրականություն, և ի՞նչ կլինի եթե դու չլինես իմ իրականության

ես դա չեմ ներում

Գիտե՞ս լսել եմ, որ ամեն ինչ արագ չի լինում, բայց ես անհամբեր եմ: Մի ժամանակ կար, որ հոգումս շատ էի չասվածը ներարկում ու քանդում այն ինչ անգամ գոյություն չուներ: Հիմա փոխվել եմ, գուցե դեպի սխալը, բայց կառավարել չասածս չեմ կարողանում, քանի որ սիրտս նման ծանրությունների իրոք չի դիմանում: Ես վաղուց եմ որոշել խնամել ինձ, ու

Կին, որ ցանկացա լինել

Այսօր մահացավ մայրս, չգիտեմ: Ես երևի առարկա եմ: Գերմանական նորաձևության 1930 թվականի ամսագրի շապիկին մորս նկարն էր: Կինը չի նայում տեսախցիկին, խաղային ժպիտը դեմքին հուշում է, որ գիտի ուր որ է պիտի նկարվի՝ երկար ու անխնամ մազեր, ճերմակ հագուստ, իսկական էլեգատություն: Ահա այն գեղեցկությունը, որ միշտ ցանկացա ունենալ: Այս պատմությունը լսեցի,երբ վեց տարեկան էի մի աղջկա մասին,

Ես քեզ սպասել չեմ սիրում

Ես քեզ սպասել չեմ սիրում, չնայած որ ես կվառեմ ներսս, որ դու տաքանաս: Ես երևի դեռ շատ արարքների եմ պատրաստ, իսկ մի՞թե դու ևս: Չեմ կարծում և դադարում եմ սպասել: Իմ կյանքում ամեն ինչ ուշ է փոփոխվում, ես կքնեմ շուտով, այն ինչ կոչվում է առօրյա խլում է սերս, լույսս, էներգիաս: Ես կձգտեմ քեզ դեռ շատ

Ես կվախենամ, որովհետև դու արժանի ես վախիս

Գիտե՞ս ես վախկոտ չեմ, բայց վախենալ սիրում եմ: Ես չեմ կարողանում ընդունել, որ կյանքում կլինի դեպք երբ իմ իշխանությունը իմ ձեռքում չի լինի: Վախս կապ ունի սրտիս հետ, գիտե՞ս ինչու, սիրելիս, ես ինձնից բացի ոչ ոք չունեմ: Ես ինձ խնամողներ չունեմ, ես ինձ պաշտպանող չունեմ, բայց և անպաշտպան չեմ: Ես էլ քո պես շատ եմ

ժամանակին գլուխս բարձին մեծ ցավով կդնեմ

Մարդկանց հետաքրքրությունը նյութականացվում է միշտ, պետք են վերջնաժամկետներ, ստանդարտներ, հարմարություններ, միջոցներ: ՈՒ դա երևի մեր ժամանակի նորման է: Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ընդունենք, որ ոչնչի կարիք չունենք, որ մի քիչ հանգստանանք, չպայքարենք մեր դեմ, չապրենք հանուն հանունի: Մենք շատ արագ կկործանվենք: Իսկ ի՞նչ, եթե կործանվենք: Մեր սրտին միշտ պատասխաններ են պետք գալու, և դա մեր

իմ տասը տարվա մտերիմ

Դու սերն այլ կերպ հասկացար, ինձ դա չէր խանգարում շարունակել լինել այնպիսին ինչպիսին կամ: Սերը հարաբերություն չէ, սերը պատասխանատվություն չէ, սերը մի քիչ ուրիշ է, երբ ոչ մի բացատրություն չկա: Մի հեռու ու վառ աշխարհ, որտեղ դու դառնում ես համառ: Առաջ ես ուրիշ էի, դիմադրելն ու սպասելը ինձ հեշտ էին տրվում, իսկ հիմա ես պատասխաններով

Որքան որ հիշում եմ ինձ

Որքան որ հիշում եմ ինձ, ողջ կյանքում այսպիսին եմ եղել: Երբեմն կանգ եմ առնում ու ինչ-որ բան գոռում ՝խղճալի ու վախվորած, սկզբում ամաչելով,իսկ հետո, երբ այլևս ուժ չունեմ ամաչելու և վախս թաքցնելու, գոռում եմ ողջ ուժով ես անտառի խորքերից կանչում եմ ինչ-որ մեկին, ում սիրում եմ, ով առավոտյան գնացել է անտառ ու մինչ այժմ դուրս