Իմ կյանքում շատ վաղ պարզվեց, որ ամեն ինչ ուշացած է: Տասնութ տարեկանում ես ծերացա: Իմ ծերացումը կտրուկ եղավ: Դա է եղել իմ դեմքը: Այո, իհարկե, ծերացել է, սակայն անհամեմատ ավելի քիչ, քան պարտավոր էր ծերանալ: Կարիքը սկսեց ստիպել մտածմունքների մեջ ընկնել: Ես վախենում էի ինձնից, վախենում էի բոլորից: Ցերեկով ավելի քիչ էի վախենում ,և մահնContinue reading “ծերացումը կտրուկ եղավ”
Monthly Archives: June 2018
Վերքերիս թացությունը հոտ ուներ
Ես միշտ չափում էի քայլերս, հուզում ինքս ինձ, որ ստեղծեմ ու ես հասկացա, որ եթե սիրտս չարտադրի ես շատ կարճ կապրեմ: Դա ինձ ուրախացնում էր, որովհետև սիրտս արագ էր զարկում: Ես հասկանում էի ինչ է վախը, իսկ ամենից շատ ես ցավում էի, որովհետև ընկել էի: Իմ անկումը ստիպեց լողալ սովորել սեփական արյան մեջ, ես խմումContinue reading “Վերքերիս թացությունը հոտ ուներ”
վաղուց եմ մեծացել
Դու կաս թե չէ, ես ապրելու եմ: Ես սիրելու եմ ի դիտավորություն, ի հակասում քեզ: Ես քեզ լավ գիտեմ, երբեմն թվում է ինձնից էլ լավ: Իսկ ի՞նչ կտա դա, եթե անկեղծ ես վաղուց եմ մեծացել, ինձ այլևս չեն հուզում սրտաճմլիկ զգացումներն ու սերերը, կարմիր վարդերն ու սիրուն փողկապները: Ես դեռ այնքան անելիքներ ունեմ, իսկ ժամանակս գնալովContinue reading “վաղուց եմ մեծացել”
Մի հետաքրքրվիր ինչպիսին ես
Աշխարհում ամենահետաքրքիր պատկերը մարդու անհնարինին հավատալու կարողությունն է: Այո, մի՛ խաբվեք, ամեն ինչ չէ,որ հնարավոր է: Անհնարը միշտ չէ, որ հնարավոր է: Անհնարը միշտ ավելի բարձր կլինի: Երանի նրանց, ովքեր հավատում են սիրուն, սիրում են հաշվել իրենց բակի ծառերն ու չեն ցավում անցյալով: Մահը կամաց-կամաց դառնում է ամենահեշտերից ամենահաճելին: Ու ես վախենում եմ,թե կապրեմ ավելիContinue reading “Մի հետաքրքրվիր ինչպիսին ես”
Ու ես էլի հասկացա
Ու ես էլի հասկացա, որ կյանքս կրկնվում է: Ամեն ինչի ու ամենքի վերաբերմունքը իմ աշխարհի շուրջ մնում է նույնը, ավելի ցավոտն այն է, որ կանխատեսելի: Իսկ դա նշա՞ն է, որ ես իմ կյանքից դասեր չեմ քաղում անդադար կրկնելով այն ինչ գիտեմ սխալածին է: Ուղղակի ես ուզում եմ ազատվել սխալ- ճշտի իմ պայքարից, ես ուզում եմContinue reading “Ու ես էլի հասկացա”
Հուսով եմ գոնե
Ստացվեց այնպես կամ այսպես: Իմ կյանքում երկուսն էլ նույն կերպ են դառնում, հիմիկվա այսպեսը ավելի է ծանրանում քան այնպեսը, ու ես պատրաստ չեմ տանել այլևս այն, որ կրում եմ ինձ այնտեղ, որպեղ այսպես եմ: Ու ինչ եթե այնպեսը վերադառնա մի օր: Ես կապրեմ արջի որջում, որտեղ ժամանակը ձմեռվա պես դանդաղ է գնում, դու քնում ես,Continue reading “Հուսով եմ գոնե”