ծերացումը կտրուկ եղավ

Իմ կյանքում շատ վաղ պարզվեց, որ ամեն ինչ ուշացած է: Տասնութ տարեկանում ես ծերացա: Իմ ծերացումը կտրուկ եղավ: Դա է եղել իմ դեմքը: Այո, իհարկե, ծերացել է, սակայն անհամեմատ ավելի քիչ, քան պարտավոր էր ծերանալ: Կարիքը սկսեց ստիպել մտածմունքների մեջ ընկնել: Ես վախենում էի ինձնից, վախենում էի բոլորից: Ցերեկով ավելի քիչ էի վախենում ,և մահն ինձ պատկերում էր նվազ տաժանելի: Սակայն մահվան միտքն ինձ չէր լքում, ես անգամ ուզում էի սպանել, հաղթել գոնե մեկ անգամ, լոկ մեկ անգամ՝ տեսնելու թե ինչպես է մեկը մեռնում:
Իմ կյանքի պատմությունը չկա, գոյություն չունի: Երբեք առանցք չի եղել: Չկան ճանապարհներ, չկա գիծ: Կան ընդարձակ տարածություններ, որոնք հավաստիացնում են, թե եղել է ինչ-որ մեկը, դա ճիշտ չէ, ոչ ոք չի եղել: Իմ ջահելության մի մասն արդեն փոքրիշատե անցել է, դե ուզում եմ ասել այդքանով էլ արդեն կարելի է ինչ-որ բան կռահել: Այն ինչ անում եմ այստեղ, և նույնն է, և տարբեր: Առաջ պատմում էի լուսավոր ժամանակների մասին, այն ժամանակների մասին, որոնք լուսավորված էին: Այստեղ խոսում եմ այդ նույն ջահելության թաքցրած ժամանակների մասին, իմ չնկատած որոշ փաստերի, զգացումների, իրադարձությունների մասին: Ես սկսեցի գրել մի միջավայրում, որն ինձ խստագույնս պահում էր ամոթխածության շրջանակներում: Գրելը նրանց համար թերևս բարոյական էր համարվում: Այժմ ինձ թվում է, թե ընդհանրապես անիմաստ է գրելը: Երբեմն ավելի հստակորեն եմ ըմբռնում, երբ այդ պահին ամեն ինչ խառնված է, երբ գնում ես դեպի դատարկությունն ու քամին, անիմաստ է գրելը: Այո, եթե ժամանակը չէ, եթե ամեն բան խառնված է մի անորակելի ունայնությնա մեջ, գրելը դառնում է զուտ գովազդ: Սակայն ավելի հաճախ եմ հրաժարվում իմ այս կարծիքից՝ տեսնելով, որ բոլոր ուղիները բաց են, որ այլևս չկան պատնեշներ,որ գրածովդ այլևս չես կարող անհանգստանալ, թե որտեղ թաքնվես, որտես գործես, որտես կարդացվես, որ քո հիմնային անհամապատասխանության համար կարող ես չվախենալ, բայց դրանից հեռու ես չեմ մտածում:
Այժմ տեսնում եմ, որ շատ ջահել դեմքս ստացավ ախտականխիչ արտահայտությունը, որ հետագայում ձեռք բերեցի խմիչքի ազդեցության տակ: Ալկոհոլային այդ դեմքը ես ձեռք բերեցի մինչև խմելս: Խմիչքը վավերացրեց այն, որի համար տեղ ունեի իմ մեջ, ես դա հասկացա ուրիշների նման, սակայն զարմանալիորեն ՝ ժամանակից շուտ: Դեմքս մռայլ էր, այդ արտահայտությունը հստակ էր երևում, անգամ մայրս էր նկատում: Բախտս բերել էր , որ ունեի նման մաքրամաքուր հուսահատությանը տրվող մայր, որին ապրելու ամենաուժգին երջանկությունն անգամ անկարող էր ցրել: