Ես վախենում եմ ինձնից

Ես վախենում եմ ինձնից: Այլևս ոչ չէր լոգանք չի մաքրում ինձ: Ես չէի դադարում ստել, գողանալ, թալանել: Սա առաջին տարին է ինչ նա չկա ու ես չգիտեմ դիմավորել նոր տարին, թե չէ: Ես զգում եմ այնքան խեղճ ու ցավոտ, որ ոչ մի այլ ցանկություն չունեմ շարունակելու կյանքս: Նա ոչ հայրս է, ոչ մայրս, ոչ սիրեցյալս:

Մի որոշ ժամանակ ես լրիվ անուժ էի

Մի որոշ ժամանակ ես լրիվ անուժ էի՝ ծախսելով երկար ժամանակ կառուցողական լինելու փոխարեն: Ես շատ էի աշխատում, ծախսում ժամերս երազելով լինել ավելի արդյունավետ: Եվ ահա ինչ եկավ մտքիս կան շատ պատճառներ արտիստ չլինելու համար: Ես չունեմ գումար ստեղծելու այն ինչ ցանկանում եմ: Ես չունեմ ժամանակ ստեղծելու այն ինչ ցանկանում եմ: Եվ ինչու՞ չեմ կարողանում դադարել

Ոչինչ էլ չի փոխվի…

Ոչինչ էլ չի փոխվի… Ես առավոտից երեկո աշխատում էի մի թաքուն հույսով, որ նպատակներին հասնում են նրանք, ովքեր պայքարում են: Բայց ընթացքում շատ բաներ բուսնեցին: Փոստատարն էլի նամակներ էր բերում, վարորդը մեքենա սարքում, նկարիչը կտավներ խզբզում, ամենքը մի գործի էին, ես ոչ մի օր չճանաչեցի մեկին, որ աշխատելով սեր կզգար, գուցե կան, գուցե ես չգիտեմ:

Ո՞վ եմ ես…

Մի օր նա հասկացավ, որ ոչինչ այն արժեքը չունի ինչ կյանքը: Ո՞վ եմ ես… Փողոցում ապրող անտեր շու՞ն, սառնարանում փչացող պանի՞ր, ռենտգենյան ճառագա՞յթ, թե՞ կյանքում ամեն ինչ ու ամենքին կորցրած մեկն ով չունի ոչինչ: Այս ամենից ավելի վատ ես մարդ եմ ով վաղուց շնչել չգիտի: Կատարյալ երջանիկ եմ, անողնաշար դժբախտ ում լռությունս շուտով ավելի հուզիչ