Մի տեսակ ընտանիք ես

Հնարավոր է ես կյանքում չպիտի լինեի, հնարավոր է չկամ: Ես այդպիսին եմ, ինչ ինձ հետ չի կատարվում ավելի շատ է ծակում սիրտս: ՄԻ օր այսպես ենք մի օր այնպես, դետալներ են փոխվում, տրամադրություն է գնում-գալիս, իրար նկատմամբ գոյություններ են փոխվում, անգործ կամ գործուն ապրում ենք, փոքր կամ մեծ ապրում ենք: Այսօր աշուն ենք մտնում, շատ բաներ են փոխվելու, մի բան ասելիս միշտ աշխատում եմ դրական լինել, քանի որ աշնանը ես խառնվում եմ: Աշնանն իմ արվեստն ինձ չի գրկում, դու բարձրանում ես, հեռախոսի զնգոցներն էլ նշանակություն չունեն, մենք փոխում ենք դետալներ, որ փոխվի այն ինչին սպասում ենք: Երբեմն ինձ շատ բառեր են քանդում, ինձ ավելի շատ քանդում են իրենցից ոչինչ չենթադրող բառերը, ուղղակի հնչածները, պարզապեսները, անիմաստները: Վախերը միշտ կապվում են առհասարակ գոյություն չունեցող վիճակներից ու այն ինչ ավելի քան պարզ է դառնում է բարդ: Ժամանակը գնում է ու մի աշխարհ կյանք էլ հետ չի գա, չեն վերադառնում հիմնականում լավ օրերը, վատերը միշտ շատ են մնալու: Դու չես տեղավորվում քո աթոռին, երևի փոխել է պետք, բայց դժվար հասկանաս այդքան շուտ որ մի աթոռ այս կողմ այն կողմ դու նույն քաշն ու բոյն ունես, քանի որ այդ վիճակներում դու հիմնականում ոչ ավելանում ես ոչ նվազում: Ես այդ երաժշտության քառասունութերորդ րոպեն եմ սիրում, դրանից չեմ հոգնում, այդ վայրկյանից ինձ հարմարավետ է ապրել, մի տեսակ այն է ինչ կատարվում է: Ես տագնապներ չեմ զգում, ամեն ինչ նման է կարագի, համն ըստ իս տարօրինակ է, պարունակությունը մեր օրերում ոչ այնքան լավը ինչքան անցյալում, երբ մի քիչ փոքր էինք: Ես ավելի շատ տանը չեմ լինում, երբ տանն եմ: Գալիս են վախկետ մտքեր ինչ եթե այսպես լինի, ու թվում է թե միշտ քիչ սեր եմ տալիս նրանց, ովքեր սրտիս մեջ են ապրում ու դրանից ես մահանում եմ: Քանի որ գնահատված ամեն ինչ դժվար է ամենօրյա կենցաղ դարձնել, այդպես էլ լինելու է, ես միշտ կվախենամ քիչ լինելուց, քիչ տալուց, քանի որ միշտ է այդպես: Դու ինձ ընտանիք ես, իմ ընտանիքում երրորդը, ես շատ հարուստ չեմ այդ հարցերում, բայց լիքն եմ: Ես ափսոսում եմ, որ երբեմն քիչ եմ ասում ու տալիս, ինչպես հորս ու մորս հարցում: Ես միշտ վախենում եմ, որ նրանք չեն լինի, քանի որ գիտեմ, որ կյանքի ծրագրում նման խաղերը շատ են, բայց չեմ դիտարկում նրանց չլինելը ոչ մի դեպքում, պարզապես մտքեր են, որ ստիպում են ավելի սիրուն գրկել այն ինչ կա, դու ինձ ընտանիք ես ու նույն վախերն ունեմ: Նրանցից հաճախ ենք նեղվում, կառչում բառերից ու էլի օտարանում առանց զգալու, որ ժամանակի մեջ մենք նրանցն ենք ու կգա մի այլ ժամանակ, երբ նրանք մերը չեն լինի: Որակով կյանքի համար ոչ փողերն են փրկելու, ոչ արցունքները, երևի գնահատել է պետք այն ինչ կա, ես հաճախ եմ ուզում սիրել իմ ընտանիքը, որտեղ ես ուժեղ եմ, երևի շատ կթվան բառերը, բայց դրանք պետք են ինձ գոնե չփոշմանելու համար: Ժամանակի մեջ գնահատական եմ ուզում: Ընտանիքում ամեն ինչ հարթ չի լինում մեկ մեկ խառնվում ենք, բայց նրանք ովքեր կան հավերժ են, նրանք են ու վերջ: Այ ինչ էլ փոխենք ընտանիքը կմնա մշապես բարձրը, դուրս կգա բոլոր փորձերից ու խաղերից, մենք այդտեղ ընտրելու շանսեր չունենք, քեզ էլ չեմ ընտրել: Մի տեսակ ընտանիք ես, որտեղ անգամ տան մեծ սեղանի տեղը փոխելիս սկզբում տարօրինակ եմ զգում, բայց փոխել միշտ պետք է: