Ու՞ր ես

Ու՞ր ես: Երբ նայում ես պարող զույգերին ինձ հիշու՞մ ես, թե փնտրում ես սեղանների մոտ անհագուրդ հայացքով տղամարդ որսացով մեկին՝ լի կոմպլեքսներով ու բարձր կոշիկներով: Հի՞շում ես ինձ, ցավ զգու՞մ ես, երբ նրա ձեռքը բռնած պարի ես տանում բույրս հիշու՞մ ես: Երբ ձեր մարմինները կպչում են իրար ի՞նչ ես պատկերացնում, ցա՞վ, սե՞ր, նրա՞ն, ի՞նձ: Ի՞նչ ես, ի՞նչ ես անում: Ինչու՞ եմ թույլ տալիս մի բան, որն ինձ ոտնատակ է տալիս, ինչու՞ չեմ դադարում: Սիրտս սրտանց ցավում է: Մի տեսակ թուլացել եմ ու երևակայությունս շատ է խանգարում: Քո ժամանակը թռչում է, դու թռչուն ես: Իսկ իմը՝ կանգնեց:
Ես խառնվում եմ, ես լուծվում եմ իմ մեջ, ես մի տեսակ տագնապի մեջ եմ, երբ քեզնից պատասխաններ չեմ ստանում: Ես մի տեսակ եմ, բայց խոստանում եմ դադարել լինել այն ինչ եղել եմ, ես այնքան էլ լավը չեմ, ես ստոր եմ, կեղծ՝ փաթաթված իմ երազանքներին ու արդեն վաղուց է նորմալ չեմ, ես անդադար տագնապի մեջ եմ, երևի չգիտեմ ինչ եմ անում, ավելի ճիշտ ինչու: