Ես քեզ սպասել չեմ սիրում

Ես քեզ սպասել չեմ սիրում, չնայած որ ես կվառեմ ներսս, որ դու տաքանաս: Ես երևի դեռ շատ արարքների եմ պատրաստ, իսկ մի՞թե դու ևս: Չեմ կարծում և դադարում եմ սպասել: Իմ կյանքում ամեն ինչ ուշ է փոփոխվում, ես կքնեմ շուտով, այն ինչ կոչվում է առօրյա խլում է սերս, լույսս, էներգիաս: Ես կձգտեմ քեզ դեռ շատ

Ես կվախենամ, որովհետև դու արժանի ես վախիս

Գիտե՞ս ես վախկոտ չեմ, բայց վախենալ սիրում եմ: Ես չեմ կարողանում ընդունել, որ կյանքում կլինի դեպք երբ իմ իշխանությունը իմ ձեռքում չի լինի: Վախս կապ ունի սրտիս հետ, գիտե՞ս ինչու, սիրելիս, ես ինձնից բացի ոչ ոք չունեմ: Ես ինձ խնամողներ չունեմ, ես ինձ պաշտպանող չունեմ, բայց և անպաշտպան չեմ: Ես էլ քո պես շատ եմ

ժամանակին գլուխս բարձին մեծ ցավով կդնեմ

Մարդկանց հետաքրքրությունը նյութականացվում է միշտ, պետք են վերջնաժամկետներ, ստանդարտներ, հարմարություններ, միջոցներ: ՈՒ դա երևի մեր ժամանակի նորման է: Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ընդունենք, որ ոչնչի կարիք չունենք, որ մի քիչ հանգստանանք, չպայքարենք մեր դեմ, չապրենք հանուն հանունի: Մենք շատ արագ կկործանվենք: Իսկ ի՞նչ, եթե կործանվենք: Մեր սրտին միշտ պատասխաններ են պետք գալու, և դա մեր

իմ տասը տարվա մտերիմ

Դու սերն այլ կերպ հասկացար, ինձ դա չէր խանգարում շարունակել լինել այնպիսին ինչպիսին կամ: Սերը հարաբերություն չէ, սերը պատասխանատվություն չէ, սերը մի քիչ ուրիշ է, երբ ոչ մի բացատրություն չկա: Մի հեռու ու վառ աշխարհ, որտեղ դու դառնում ես համառ: Առաջ ես ուրիշ էի, դիմադրելն ու սպասելը ինձ հեշտ էին տրվում, իսկ հիմա ես պատասխաններով

Որքան որ հիշում եմ ինձ

Որքան որ հիշում եմ ինձ, ողջ կյանքում այսպիսին եմ եղել: Երբեմն կանգ եմ առնում ու ինչ-որ բան գոռում ՝խղճալի ու վախվորած, սկզբում ամաչելով,իսկ հետո, երբ այլևս ուժ չունեմ ամաչելու և վախս թաքցնելու, գոռում եմ ողջ ուժով ես անտառի խորքերից կանչում եմ ինչ-որ մեկին, ում սիրում եմ, ով առավոտյան գնացել է անտառ ու մինչ այժմ դուրս

ծերացումը կտրուկ եղավ

Իմ կյանքում շատ վաղ պարզվեց, որ ամեն ինչ ուշացած է: Տասնութ տարեկանում ես ծերացա: Իմ ծերացումը կտրուկ եղավ: Դա է եղել իմ դեմքը: Այո, իհարկե, ծերացել է, սակայն անհամեմատ ավելի քիչ, քան պարտավոր էր ծերանալ: Կարիքը սկսեց ստիպել մտածմունքների մեջ ընկնել: Ես վախենում էի ինձնից, վախենում էի բոլորից: Ցերեկով ավելի քիչ էի վախենում ,և մահն

Վերքերիս թացությունը հոտ ուներ

Ես միշտ չափում էի քայլերս, հուզում ինքս ինձ, որ ստեղծեմ ու ես հասկացա, որ եթե սիրտս չարտադրի ես շատ կարճ կապրեմ: Դա ինձ ուրախացնում էր, որովհետև սիրտս արագ էր զարկում: Ես հասկանում էի ինչ է վախը, իսկ ամենից շատ ես ցավում էի, որովհետև ընկել էի: Իմ անկումը ստիպեց լողալ սովորել սեփական արյան մեջ, ես խմում

վաղուց եմ մեծացել

Դու կաս թե չէ, ես ապրելու եմ: Ես սիրելու եմ ի դիտավորություն, ի հակասում քեզ: Ես քեզ լավ գիտեմ, երբեմն թվում է ինձնից էլ լավ: Իսկ ի՞նչ կտա դա, եթե անկեղծ ես վաղուց եմ մեծացել, ինձ այլևս չեն հուզում սրտաճմլիկ զգացումներն ու սերերը, կարմիր վարդերն ու սիրուն փողկապները: Ես դեռ այնքան անելիքներ ունեմ, իսկ ժամանակս գնալով

Մի հետաքրքրվիր ինչպիսին ես

Աշխարհում ամենահետաքրքիր պատկերը մարդու անհնարինին հավատալու կարողությունն է: Այո, մի՛ խաբվեք, ամեն ինչ չէ,որ հնարավոր է: Անհնարը միշտ չէ, որ հնարավոր է: Անհնարը միշտ ավելի բարձր կլինի: Երանի նրանց, ովքեր հավատում են սիրուն, սիրում են հաշվել իրենց բակի ծառերն ու չեն ցավում անցյալով: Մահը կամաց-կամաց դառնում է ամենահեշտերից ամենահաճելին: Ու ես վախենում եմ,թե կապրեմ ավելի

Ու ես էլի հասկացա

Ու ես էլի հասկացա, որ կյանքս կրկնվում է: Ամեն ինչի ու ամենքի վերաբերմունքը իմ աշխարհի շուրջ մնում է նույնը, ավելի ցավոտն այն է, որ կանխատեսելի: Իսկ դա նշա՞ն է, որ ես իմ կյանքից դասեր չեմ քաղում անդադար կրկնելով այն ինչ գիտեմ սխալածին է: Ուղղակի ես ուզում եմ ազատվել սխալ- ճշտի իմ պայքարից, ես ուզում եմ